ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട ജന്മം

എത്രയോ കൊതിച്ചു ഞാൻ, ആരോ വന്ന്;

എന്നെയൊന്നെടുക്കുവാൻ.

എത്രയോ കൊതിച്ചു ഞാൻ, ആരോ വന്ന്;

എന്നെയൊന്നെടുത്ത്

ഓമനിക്കാൻ.

എത്രയോ കൊതിച്ചു ഞാൻ, ആരോ വന്ന്;

എന്നെയൊന്നെടുത്ത്

ഉമ്മവെക്കാൻ.

എത്രയോ കൊതിച്ചു ഞാൻ, ആരോ വന്ന്;

എന്നെയൊന്നെടുത്ത്,

ആ മാറിന്റെ

ഇളം‌ചൂടിൽ മയങ്ങാൻ.

എത്രയോ കൊതിച്ചു ഞാൻ, ആരോ വന്ന്;

എന്നെയൊന്നെടുത്ത്,

ആ മാറിൽ ചുരത്തും

ഇത്തിരി മുലപ്പാലൊന്ന് നുണയാൻ…

എത്രയോ കരഞ്ഞു ഞാൻ, ആരോ കേട്ട്;

ഓടി എന്റെ ചാരത്തണയാൻ.

എത്രയോ കരഞ്ഞു ഞാൻ, ആരോ കേട്ട്;

എന്നെയൊന്നാശ്വസിപ്പിക്കാൻ.

എത്രയോ കരഞ്ഞു ഞാൻ, ആരോ കേട്ട്;

എന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചൊരമ്മയെ

തേടിപ്പിടിച്ച്,

എൻ‌മുന്നിൽ ഹാജരാക്കാൻ…

എത്രയോ കൈകാലിട്ടടിച്ചു ഞാൻ, ആരോ കണ്ട്;

എന്നെ എടുത്ത്,

ആ അമ്മത്തൊട്ടിലിൽ

കൊണ്ടിടാൻ…

എത്രനേരം കിടന്നിട്ടും

എത്രനേരം കരഞ്ഞിട്ടും

എത്രനേരം കൈകാലിട്ടടിച്ചിട്ടും,

ഒത്തിരി ആളുകൾ എന്റെ

ചുറ്റുമായ് നടന്നിട്ടും,

വന്നില്ല,, ആരും?

കേട്ടില്ല,, ആരും?

കണ്ടില്ല,, ആരും?...

ഇത്രയും ദുരന്തമീഭൂമിയിൽ; എന്നെ

കാത്തിരിപ്പുണ്ടെങ്കിൽ???

എന്തിനെന്നെ?...

ഏതോ ഒരു കാമവെറിയന്റെ

ഇത്തിരി നേരത്തെ ആഘോഷ ശിഷ്ടമായൊരെന്നെ,

എന്തിന്? പത്ത് മാസം ഉള്ളിലാക്കി വെച്ചതും,

എന്തിന്? എന്നെ ഉയിരോടെ പുറത്താക്കിയതും...

എന്തിന്?

പൊക്കിൾക്കൊടിപോലും അറുത്ത്‌മാറ്റാതെ,

എന്നെയീ പട്ടണനടുവിലെ

ഓവുചാലിൽ

ഉപേക്ഷിച്ചതും,,

പറയൂ???,,, പരമദുഷ്ടയായോരു,,, ‘തള്ളെ’,,