പശു ഒരേനിറം ആയാലും പാലിന് പലനിറം

                    രാവിലെ എട്ട് മണിക്ക്മുൻപ് തിരക്കിട്ട് സ്ക്കൂളിലേക്ക് ഓടിപ്പോകുന്ന വഴിയിൽ എന്നും കണികാണുന്നത് മാധവിയമ്മയെ ആയിരിക്കും. ആ കണി ഒരിക്കലും മോശമാവാറില്ല; എത്ര വൈകിയാലും ആ ദിവസം ബസ്സ് കിട്ടും, പിന്നെ ബസ്സിൽ ഇരിപ്പിടം കിട്ടുകയും ചെയ്യും.

                    നമ്മുടെ അയൽ‌പക്കത്ത് പുതിയതായി വീട്‌വെച്ച് താമസിക്കുന്ന ആയുർ‌വേദ ഡോക്റ്റർ&ഫേമലിയുടെ ‘വീട്ടമ്മ+വേലക്കാരി+അമ്മായിയമ്മ’ പോസ്റ്റ് അലങ്കരിക്കുന്ന സീനിയർ സിറ്റിസൺ മഹിളാരത്നമാണ് മാധവിയമ്മ. എന്നെ കാണുന്ന ഉടനെ ഒരു ചോദ്യം ഉണ്ടാവും,

“മോളേ ആ പാലുകാരൻ പോയോ?”

‘കണ്ടിട്ടില്ല, അറിയില്ല’ എന്നുള്ള ഉത്തരം നൽകുമ്പോഴൊക്കെ ഞാൻ ചിന്തിക്കാറുണ്ട്,

‘ഇവർക്ക് തലേദിവസം ഒരു പേക്കറ്റ് മിൽമ വാങ്ങി ആ ഫ്രിഡ്ജിൽ വെച്ചാൽ പോരെ?’

                    മെലിഞ്ഞ ഡോക്റ്ററും ഉണങ്ങി മെലിഞ്ഞ മൂന്ന് കുട്ടികളും അതെല്ലാം മെയ്ക്കപ്പ് ചെയ്യാൻ പറ്റിയ തടിച്ചുരുണ്ട ഭാര്യയും ചേർന്ന് ‘മാരുതിയിൽ വന്ന് പാട്ട് പാടുമ്പോൾ’, മാധവിയമ്മ ഗെയ്റ്റ് തുറന്ന് കൊടുക്കുന്നത്; ചില വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ ഞാൻ കാണാറുണ്ട്. സാധാരണക്കാർ ഒന്നും രണ്ടും കൊണ്ട് മതിയാക്കുമ്പോൾ ഡോക്റ്റർക്ക് മിനിമം മൂന്നെങ്കിലും ആവണമല്ലൊ.

                    വിവിധ ജാതിയിലും മതത്തിലും വിശ്വാസത്തിലും ജീവിക്കുന്ന ഗ്രാമീണർ ചേർന്ന് ചിരിയും കളിയും അസൂയയും കുശുമ്പും ഏഷണിയും പരദൂഷണവും ചേർന്ന് പൊട്ടിച്ചിരിച്ച് ഏകമനസ്സുകളായി അങ്ങനെ മുന്നോട്ട് പോകുന്ന കാലത്താണ് ഇതിലൊന്നും ഇടപെടാത്ത ഡോക്റ്റർ ഫേമലിയുടെ വരവ്. അവർ പുത്തനായി നിർമ്മിച്ച വീടിന്റെ ഇരുമ്പ് ഗെയ്റ്റിനും കരിങ്കല്ല് മതിലിനും ഉള്ളിലുള്ള ഒരു വിശേഷവും ആർക്കും ഒന്നും അറിയില്ല. അവരുടെ ആ വലിയ നല്ലപാതി ‘ടീച്ചർ’ ആണെന്ന് ‘പറഞ്ഞ്കേട്ടെങ്കിലും’, എനിക്ക് അറിയുന്ന പരിധിയിൽ പഠിപ്പിക്കന്നതായി അറിവില്ല. പുറത്ത് തലകാണിക്കുന്ന മാധവിയമ്മ ആകെ മിണ്ടുന്നത് പാൽക്കാരനെ അന്വേഷിക്കാൻ മാത്രമാണ്.

ഒരു ദിവസം രാവിലെ ഒരു രഹസ്യം, ഞാൻ കണ്ടുപിടിച്ചു,

                    മണിയടിക്കാതെ മാധവിയമ്മയെ സമീപിച്ച പാൽക്കാരൻ പയ്യൻ ‘പൂച്ച പാല് കുടിക്കുന്നത് പോലെ’, നിറയെ പാലുള്ള കുപ്പി അവർക്ക് കൈമാറുന്നു. അവർ മറ്റൊരു കാലിക്കുപ്പി കൊടുത്ത ശേഷം പാൽക്കുപ്പി സാരിയിൽ പൊതിഞ്ഞ് ‘ഞാനൊന്നും അറിഞ്ഞില്ല ടീച്ചറെ’ എന്ന മട്ടിൽ ഉരിയാടാതെ തുറന്ന ഗെയിറ്റിന്റെ ചെറിയ വിടവിലൂടെ അകത്ത് കടന്ന് ഗെയിറ്റടച്ച് അപ്രത്യക്ഷയായി.

അത് കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് ആശ്ചര്യം തോന്നി; വെളുത്ത പാലിലെന്താണ് ഒളിപ്പിക്കാൻ മാത്രം മായം?

എല്ലാവരും പാല് അളന്ന് വാങ്ങുമ്പോൾ അവർ ആദ്യമേ അളന്നെടുത്ത് കുപ്പിയിൽ‌നിറച്ച് വാങ്ങുന്നു. അതിലിത്ര ഒളിക്കാനെന്തുണ്ട്???!

                      സൈക്കിളിൽ മണിയടിച്ച് രാവിലെയും വൈകുന്നേരവും പാല് വിൽ‌പ്പന നടത്തുന്ന പയ്യൻ നാട്ടുകാരനല്ലെങ്കിലും നാട്ടുകാർക്കെല്ലാം സുപരിചിതനാണ്. പശുക്കറവയുള്ള വീടുകളിൽ‌നിന്ന് അവൻ പാല് സ്വീകരിക്കാറും ഉണ്ട്. എന്റെ വീട്ടിലാണെങ്കിൽ വൈകുന്നേരമാണ് പാലിന്റെ ഊഴം. അതാണെങ്കിൽ അമ്മ വാങ്ങിക്കൊള്ളും.

മാധവിയമ്മയുടെ കുപ്പിപ്പാൽ കണ്ടതിനു ശേഷം ഒരു ശനിയാഴ്ച, വൈകുന്നേരം,,,

പാൽക്കാരൻ പയ്യൻ ഗെയ്റ്റിനു മുന്നിൽ വന്ന് മണിയടിച്ചു,

അന്ന് പാൽ‌പാത്രവുമായി ഞാൻ സമീപിച്ചപ്പോൾ അവനൊരു സംശയം,

“എന്നും അമ്മയാണല്ലൊ പാല് വാങ്ങാൻ വരുന്നത്; ഇന്ന് സ്ക്കൂളില്ലാത്തതു കൊണ്ടായിരിക്കും ടീച്ചർ തന്നെ വന്നത്?”

“അതെ”

പാലൊക്കെ പാത്രത്തിലായപ്പോൾ ഞാൻ അവനോട് പറഞ്ഞു,

“ഇവിടെ പാല് തരാനായി വൃത്തിയാക്കിയ രണ്ട് കുപ്പികൾ തന്നാൽ അതിൽ പാല്നിറച്ച്, അമ്മയുടെ കൈവശം കൊടുത്താൽ നന്നായിരിക്കും”

“അയ്യോ; അതെന്തിനാ ടീച്ചർ?”

ആശ്ചര്യത്തോടെ അവൻ ചോദിച്ചു.

“അത് ഡോക്റ്ററുടെ വീട്ടിൽ കൊടുക്കുന്നതു പോലെ, അമ്മക്ക് അത് സൌകര്യമായിരിക്കും ”

“ഓ, അത് കണ്ടിട്ടാണോ? ടീച്ചർക്ക് അങ്ങനെയൊന്നും വേണമെന്നില്ല”

“അതെന്താ? ഞങ്ങളും പണം തരില്ലെ?”

“അത്, അവരത് പ്രത്യേകം പറഞ്ഞതുകൊണ്ട് കൊടുക്കുന്നതാ; ഹിന്ദുപ്പാൽ”

“അതെന്ത് പാലാണ്? പശുവിന്റെ പാലല്ലെ?”

“അവർക്ക് മറ്റു പശുക്കളുടെ പാലുമായി കലരാത്ത പാല് തന്നെ വേണം‌പോലും. ഹിന്ദുക്കളുടെ വീട്ടിൽ വളർത്തുന്ന പശുവിന്റെ പാല്,,, എന്നെ വിഷമിപ്പിക്കല്ലെ; ടീച്ചർക്ക് അതൊന്നും വേണ്ടല്ലൊ”

“വേണ്ട; എനിക്ക് പശുവിന്റെ പാല് മതി”

പാലുമായി ഞാൻ തിരിച്ച് നടന്നു.

അപ്പോൾ പാലിനും കാണുമോ ജാതിയും മതവും?

പശു പല നിറങ്ങളിലുണ്ട്; ഇപ്പോൾ പാലും പലനിറങ്ങളായി മാറിയൊ?